Het ‘ontstaan’ van Studio Kvinna begint met een heel ander verhaal. Namelijk dat van Alice in Wonderland. Samen met een vriendinnetje ben ik in 2012 begonnen met het verkopen van handgemaakte en geupcyclede spulletjes. Denk aan gehaakte etuis, genaaide tassen van vintage tafelkleden, mooie koffiekopjes gevuld met kaarsenvet en een lont, sjaals gemaakt van sjaals en kussens van stropdassen. Dit verkochten we op marktjes onder de naam Le Lapin Blanc; want door het volgen van het witte konijn kwam je in een wonderland waar theepotten bloemenvazen zijn en waar retro memorykaartjes en platenhoezen notitieboekjes werden.
We hadden zo echt ons eigen wereldje gecreëerd. Tijdens één van de marktjes waar we stonden te blauwbekken (opvallend hoe vaak het regent als je buiten met je kraampje staat) zagen we dat het standje naast ons best veel kaartjes verkocht. En aangezien ik tekenen altijd fijn heb gevonden, besloot ik het potlood weer eens op papier te zetten. Zo ontstond de eerste collectie kaartjes beginnend met een simpel poppetje met een strik om een zwangere buik en hetzelfde poppetje met een hand vol ballonnen (helaas geen plaatjes meer van). Gevolgd door Joepie het is vandaag en deze:
Deze collectie groeide en groeide, niet alleen met tekeningen maar ook met fotokaarten. Het kaartenrek werd een kaartenmolen en het met de hand maken en haken van spullen raakte steeds meer op de achtergrond. Niet in de laatste plaats omdat al die tassen, kussenslopen, knuffels, theekopjes, voetenbankjes en kastjes steeds meer (en te veel) ruimte in namen. Naar een marktje gaan was een hele volksverhuizing die dagenlang verstopping veroorzaakte in onze bovenwoning (met twee trappen).
In die tijd, we zijn inmiddels in 2014, had vriendinnetje besloten dat ze haar zelfgemaakte creaties liever weggaf dan ze te verkopen. En begin oktober van dat jaar vroeg de eigenaresse van een winkel in Amsterdam me of ze de ‘houten foto-ringen’ ook kon inkopen. Met een grote grijns mailde ik “Ja natuurlijk!” terug. Trots als een pauw dat ik blijkbaar ook zonder kunstacademie-diploma mijn fotowerk kon verkopen.
Dat mailtje zorgde er ook voor dat ik tussen het inpakken van verhuisdozen en het inpakken voor een stedentrip Barcelona, ineens een KvK-nummer en dus een bedrijf nodig had. En dan ik moest gaan nadenken over een passende naam. Ik wilde niet de hele tijd mijn eigen naam overal zien, de naam moest passen bij wat ik deed en hij moest een Scandinavisch tintje hebben. Na twee dagen nadenken, wikken en wegen is het Studio Kvinna geworden; Femke (mijn voornaam) is een afgeleide van het Friese Famke, dat 'vrouwtje' betekent. Kvinna is het Zweedse woord voor 'vrouw' en zo kwamen al mijn wensen samen.
Nu tien jaar later ben ik nog steeds heel blij met mijn bedrijfsnaam, ook al is ie misschien wat lastig uit te spreken soms ;).
Binnenkort meer over de afgelopen tien jaar.